مرتضی کریمی کمک داور معروف دربی که به گفته پرسپولیسی‌ها گل صد در صد این تیم را مردود اعلام کرد، جایی برای درد دل یافت. او بعد از دربی 8 روز سخت را پشت‌سر گذاشت و به گفته خودش «شاهد انواع و اقسام تهدیدها» بود.
او را می شناسید الان دیگر یکی از چهره های معروف داوری کشور شده است و خوب البته از داوری دل خوشی که ندارد هیچ نفرینش هم می کند، داوری را بدترین شغل می داند، او فرصت های گل حریفان را دلیل این مدعا می داند، بازی هایی که حتی تیم مدعا با آن گل هم شاید باز هم بازنده میدان می بود، اما تهدیدها از طرف هواداران تیم های بازنده است که او را به این جا رسانده.
چرا نمی توانیم داوری را جزء فوتبال ببینیم و اشتباهات داوری را حتی در صورتی که به نفع ما نبود، قبول کنیم، شاید بگویید که بعضی اشتباهات نابخشودنی است، این را قبول دارم ولی برای آن اشتباهات حتی خود داوران هم برای خود مجازات هایی را تعیین کرده اند و برای جامعه داوران نیز اصلا خوب نیست تا از داوری حمایت کنند که اشتباهات فاحشی دارد.
کریمی در همایش فوتبال و رسانه وقتی پشت تریبون نشست، حرف‌هایی به زبان آورد اما شاهدان زمانی روی صندلی خود تکانی خوردند که او سوئیچ موتورش را از روی میز برداشت و گفت: «این تمام دارایی من از داوری است.» وقتی حرف‌های کریمی به پایان رسید حاضرین که تحت تأثیر درددل‌های او قرار گرفته بودند، بلند شدند و برایش کف زدند. آنها در عین حال این جملات کریمی را در ذهن مرور می‌کردند: «21 سال پیش کاش قلم پاهایم می‌شکست و داوری را شروع نمی‌کردم
مرتضی کریمی کمک داور معروف دربی که به گفته پرسپولیسی‌ها گل صد در صد این تیم را مردود اعلام کرد، جایی برای درد دل یافت. او بعد از دربی 8 روز سخت را پشت‌سر گذاشت و به گفته خودش «شاهد انواع و اقسام تهدیدها» بود.
او را می شناسید الان دیگر یکی از چهره های معروف داوری کشور شده است و خوب البته از داوری دل خوشی که ندارد هیچ نفرینش هم می کند، داوری را بدترین شغل می داند، او فرصت های گل حریفان را دلیل این مدعا می داند، بازی هایی که حتی تیم مدعا با آن گل هم شاید باز هم بازنده میدان می بود، اما تهدیدها از طرف هواداران تیم های بازنده است که او را به این جا رسانده.
چرا نمی توانیم داوری را جزء فوتبال ببینیم و اشتباهات داوری را حتی در صورتی که به نفع ما نبود، قبول کنیم، شاید بگویید که بعضی اشتباهات نابخشودنی است، این را قبول دارم ولی برای آن اشتباهات حتی خود داوران هم برای خود مجازات هایی را تعیین کرده اند و برای جامعه داوران نیز اصلا خوب نیست تا از داوری حمایت کنند که اشتباهات فاحشی دارد.
کریمی در همایش فوتبال و رسانه وقتی پشت تریبون نشست، حرف‌هایی به زبان آورد اما شاهدان زمانی روی صندلی خود تکانی خوردند که او سوئیچ موتورش را از روی میز برداشت و گفت: «این تمام دارایی من از داوری است.» وقتی حرف‌های کریمی به پایان رسید حاضرین که تحت تأثیر درددل‌های او قرار گرفته بودند، بلند شدند و برایش کف زدند. آنها در عین حال این جملات کریمی را در ذهن مرور می‌کردند: «21 سال پیش کاش قلم پاهایم می‌شکست و داوری را شروع نمی‌کردم
من این گل را از روی تعصبم آفساید اعلام نکردم
او درباره دربی و اشتباهی که کرده بود، گفت: «من آن روز در صحنه آفساید به محض ارسال فشنگچی، نوری را دیدم که در آفساید بود. من داشتم بازیکن را می‌دیدم و سریعاً پرچم زدم. غیر از آن صحنه آفساید باور کنید دربی آسان‌ترین روز کاری من بود و شاید تنها در صورتی سخت می‌شد که آن گل را مردود اعلام نمی‌کردم.
ولی شما به یک موضوع توجه کنید. از لحظه آفساید تا پایان بازی 90دقیقه زمان بود. این نمی‌شود که چون ما گل بزنیم ادعا کنیم برنده بازی هستیم. اگر اینطور بود، استقلال باید برنده دربی قبلی می‌شد چون گل اول را زده بود.» کریمی به این جمله اشاره کرد که آبی یا قرمز بودن تمام مردم ایران یک دروغ است: «من این گل را روی تعصبم آفساید اعلام نکردم
اینکه شما بگویید همه در ایران آبی هستند یا قرمز، دروغ است. من هنوز می‌گویم روی آن صحنه درست پرچم زدم چون آفساید دیدم. 50 سال دیگر هم که کارشناسان بگویند اشتباه کردی، من می‌گویم در یک صدم ثانیه پرچم زدم. باور کنید بعد از دربی من سختی‌های زیادی کشیدم. کلی تهدید شدم. شب بازی به خانه سعید مظفری‌زاده رفتم. مادرم با دخترم تنها بود و مدام زنگ می‌زدند چرا نمی‌آیی، ما نگرانیم. یکسری بابت این تصمیم خوشحال بودند، یکسری پول خون من را جمع کرده بودند.
همین دو روز پیش یکی از بدترین صحنه‌های عمرم را مشاهده کردم. مصدومیتی داشتم که قرار شد بروم استخر. باورتان می‌شود دربان استخر من را به داخل راه نداد؟» او به دردل‌های پایانی رسید؛ وقتی که داشت درباره گذشته از دست رفته‌اش حرف می‌زد: «من همه چیزم را سر داوری از دست دادم. رئیس دفتر محسن رضایی در تشخیص مصلحت نظام بودم. به خاطر داوری نشد بمانم. در بنیاد شهید بودم که باز داوری به کارم ضربه زد. این بار هم خواستم در دوره آقای زریبافان برگردم به این بنیاد که بازهم نشد. من به خاطر داوری همسرم را از دست دادم. او اهل روسیه بود و یک روز گفت برای زندگی به آذربایجان برویم. من گفتم باید در ایران داوری کنم، کارم است. ولی او رفت و من را با بچه‌ای یکساله تنها گذاشت.»